တစ်ခါတုန်းက ရွာတရွာရဲ့ အစွန်အဖျားမှာ နေတဲ့ ဆင်းရဲတဲ့ လူတယောက် ရှိတယ်။ သူဟာ တောထဲက ထင်းခြောက်တွေ ကောက်ပြီး ခပ်လှမ်းလှမ်းက ဈေးတခုမှာ ရောင်းချခြင်းနဲ့ အသက်မွေးဝမ်းကျောင်း ပြုပါတယ်။သူ့မှာ အရမ်း အသုံးဝင်တဲ့ ထင်းသယ် မြည်းကလေး တကောင်လည်း ရှိတယ်။ ထင်းကောက်သမားဟာ သူကောက်လို့ ရသမျှ ထင်းခြောက်တွေကို ဒီမြည်းကလေးပေါ်တင် ဈေးအထိ သွားပြီး ရောင်းချရလေ့ ရှိတယ်။
တနေ့တော့ သူဆင်းရဲလေးဟာ ထင်းခြောက် များများရဖို့ တောနက်ထဲအထိ သွားကောက်ရာကနေ လမ်းပျောက် ပါတော့တယ်။ မြည်းကလေးနဲ့ အတူ လမ်းပျောက်ရှာရင်းနဲ့ ညနေသာ စောင်းလာတယ် လမ်းက မတွေ့ပါဘူး။ နောက်ဆုံးမှာ ရသေ့ကြီးတပါး သီတင်းသုံးတဲ့ တဲလေးတလုံး တွေ့တော့ ညအိပ်ခွင့် တောင်းပြီး တဲနဲ့ ခပ်လှမ်းလှမ်းက သစ်ပင်အောက်မှာ နေရာချတယ်။
အိပ်ဖို့ ပြင်နေရင်းနဲ့မှ သူ့မြည်းကလေးကို ချည်ဖို့ ကြိုး ပါမလာခဲ့ဘူး ဆိုတာ သတိရတာ့တယ်။ ဒါနဲ့ ရသေ့ကြီးဆီ ကြိုးရှိပါက တညတာ ငှားရန် လျှောက်ထားတဲ့ အခါ ရသေ့ကြီးက “ရသေ့ကြီးဆီမှာ ကြိုးဆိုတာ မရှိသလို ဘယ်အရာကို မဆို ကြိုးနဲ့ ချည်တတ်တဲ့ အကျင့် မရှိပါဘူး ဒကာကြီး၊ ဒကာကြီး ကြည့်ရတာ ခါတိုင်းလည်း ဒီမြည်းကလေးကို သစ်ပင်မှာ ကြိုးချည်ပြီး အိပ်တယ်နဲ့ တူတယ်”
”အမှန်ပါပဲ ရသေ့ကြီး” လို့ ထင်းကောက်သမားက ရိုသေစွာ ပြန်ဖြေတယ်။ ရသေ့ကြီးက “ဒါဆိုလည်း ခါတိုင်းလိုပဲ သစ်ပင်မှာ ကြိုးချည်တဲ့ ဟန်ပြပြီး အိပ်လိုက်ပေါ့၊ ရသေ့ကြီးတော့ ဒီမြည်းကလေး လျှောက်သွား လိမ့်မယ်လို့ မမြင်မိဘူး” လို့ ပြောတယ်။အဲဒါနဲ့ ထင်းကောက်သမားလည်း ရသေ့ကြီး ပြောတဲ့အတိုင်း မြည်းကလေးကို သစ်ပင်မှာ ကြိုးချည်ဟန် ပြုပြီး အိပ်ယာ ဝင်ခဲ့တယ်။
ရသေ့ကြီးဟာ သူ့တန်ခိုးနဲ့ မြည်းကလေး မပြေးနိုင်အောင် လုပ်ပေးထားတယ် လို့ တွေးထင်ပြီး ထင်းကောက်သမားလေးဟာ စိတ်ချလက်ချ အိပ်ပျော် သွားတော့တယ်။မနက်ခင်း နိုးလာလို့ ကြည့်လိုက်တော့ သူ့မြည်းကလေးကို ညက သူထားခဲ့တဲ့ အတိုင်း သစ်ပင်အောက်မှာ တွေ့ရတယ်။ ထင်းကောက်သမားဟာ ရသေ့ကြီးကို နှုတ်ဆက်ကာ လမ်းရှာပြီး ခရီးဆက်မယ် ပြင်တဲ့အခါ
မြည်းကလေးဟာ ညက ထားခဲ့တဲ့ နေရာကနေ မရွေ့တော့ဘူး။ ထင်းကောက်သမား ဘယ်လို ကြိုးစား ခေါ်ခေါ် မရဘူး။အဲဒါနဲ့ ထင်းကောက်သမားဟာ ရသေ့ကြီးဆီ ပြေးသွားပြီး ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင် လျှောက်တင်တဲ့ အခါ ရသေ့ကြီးက အကြောင်းစုံကို သိတဲ့ ပုံစံနဲ့ ပြုံးပြီး ပြောလိုက်တယ်။ “ဒကာကြီး သစ်ပင်က ကြိုးကို မဖြည်ဘူးလား ၊ မဖြည်ပဲ နဲ့တော့ ဘယ်သွားလို့ ရပါ့မလဲ ဒကာကြီးရယ်” လို့ပြောတယ်။
ထင်းကောက်သမားက “တပည့်တော်မှ ကြိုးတကယ် မချည်ထားပဲ” လို့ ပြောလိုက်တယ်။ရသေ့ကြီးက “အော် ဖြစ်ရလေ ဒကာကြီး ၊ မြည်းကလေးက သူ့ကို ကြိုးနဲ့ တကယ် ချည်ထားတယ် လို့ပဲ ထင်နေတာ ။ ညကအတိုင်းပဲ သစ်ပင်က ကြိုးကို ဖြည်တဲ့ပုံ လုပ်ပြီး ပြန်ခေါ်လိုက်ရင် လိုက်လာမှာပါ”ထိုအခါ ထင်းကောက်သမားလည်း ရသေ့ကြီး ပြောတဲ့အတိုင်း
ကြိုးဖြည်ဟန် ပြုလုပ်လိုက်ရာ မြည်းကလေးမှာ ရွေ့လျားလာပြီး သူဆွဲတဲ့ နောက်ကို လိုက်ပါကာ အတူ ခရီးဆက်ခဲ့ကြ ပါတော့တယ်။တကယ်တော့ ကျွန်တော်တို့ကို ဘယ်သူကမှ ဘယ်ကြိုးတွေနဲ့မှ ချည်ထားတာ ပါဘူး။ ကျွန်တော်တို့ ကိုယ်တိုင် ကျေကျေနပ်နပ် ချည်ထားတဲ့ ကြိုးမဟုတ်တဲ့ ကြိုးတွေပဲ ရှိပါတယ်။ ဒီကြိုးတွေကို ဘယ်သူမှ ဖြည်ပေးလို့ မရနိုင်ပါဘူး၊ ကျွန်တော်တို့ ကိုယ်တိုင် ဖြည်မှပဲ ရပါလိမ့်မယ်။
Credit – မူရင်းရေးသူ
Zawgyi ဖြင့်ဖတ်ပါ
ကိုယ်တိုင်ဖြည်မွပဲ ရမယ်႕ကြိဳး
တဈခါတုနျးက ရှာတရှာရဲ့ အစှနျအဖြားမှာ နတေဲ့ ဆငျးရဲတဲ့ လူတယောကျ ရှိတယျ။ သူဟာ တောထဲက ထငျးခွောကျတှေ ကောကျပွီး ခပျလှမျးလှမျးက ဈေးတခုမှာ ရောငျးခခြွငျးနဲ့ အသကျမှေးဝမျးကြောငျး ပွုပါတယျ။သူ့မှာ အရမျး အသုံးဝငျတဲ့ ထငျးသယျ မွညျးကလေး တကောငျလညျး ရှိတယျ။ ထငျးကောကျသမားဟာ သူကောကျလို့ ရသမြှ ထငျးခွောကျတှကေို ဒီမွညျးကလေးပေါျတငျ ဈေးအထိ သှားပွီး ရောငျးခရြလေ့ ရှိတယျ။
တနေ့တော့ သူဆငျးရဲလေးဟာ ထငျးခွောကျ မြားမြားရဖို့ တောနကျထဲအထိ သှားကောကျရာကနေ လမျးပြောကျ ပါတော့တယျ။ မွညျးကလေးနဲ့ အတူ လမျးပြောကျရှာရငျးနဲ့ ညနသော စောငျးလာတယျ လမျးက မတှေ့ပါဘူး။ နောကျဆုံးမှာ ရသေ့ကွီးတပါး သီတငျးသုံးတဲ့ တဲလေးတလုံး တှေ့တော့ ညအိပျခှင့ျ တောငျးပွီး တဲနဲ့ ခပျလှမျးလှမျးက သဈပငျအောကျမှာ နရောခတြယျ။
အိပျဖို့ ပွငျနရေငျးနဲ့မှ သူ့မွညျးကလေးကို ခညြျဖို့ ကွိုး ပါမလာခဲ့ဘူး ဆိုတာ သတိရတာ့တယျ။ ဒါနဲ့ ရသေ့ကွီးဆီ ကွိုးရှိပါက တညတာ ငှားရနျ လြှောကျထားတဲ့ အခါ ရသေ့ကွီးက “ရသေ့ကွီးဆီမှာ ကွိုးဆိုတာ မရှိသလို ဘယျအရာကို မဆို ကွိုးနဲ့ ခညြျတတျတဲ့ အကငြ့ျ မရှိပါဘူး ဒကာကွီး၊ ဒကာကွီး ကွည့ျရတာ ခါတိုငျးလညျး ဒီမွညျးကလေးကို သဈပငျမှာ ကွိုးခညြျပွီး အိပျတယျနဲ့ တူတယျ”
”အမှနျပါပဲ ရသေ့ကွီး” လို့ ထငျးကောကျသမားက ရိုသစှော ပွနျဖွတေယျ။ ရသေ့ကွီးက “ဒါဆိုလညျး ခါတိုငျးလိုပဲ သဈပငျမှာ ကွိုးခညြျတဲ့ ဟနျပွပွီး အိပျလိုကျပေါ့၊ ရသေ့ကွီးတော့ ဒီမွညျးကလေး လြှောကျသှား လိမ့ျမယျလို့ မမွငျမိဘူး” လို့ ပွောတယျ။အဲဒါနဲ့ ထငျးကောကျသမားလညျး ရသေ့ကွီး ပွောတဲ့အတိုငျး မွညျးကလေးကို သဈပငျမှာ ကွိုးခညြျဟနျ ပွုပွီး အိပျယာ ဝငျခဲ့တယျ။
ရသေ့ကွီးဟာ သူ့တနျခိုးနဲ့ မွညျးကလေး မပွေးနိုငျအောငျ လုပျပေးထားတယျ လို့ တှေးထငျပွီး ထငျးကောကျသမားလေးဟာ စိတျခလြကျခြ အိပျပြောျ သှားတော့တယျ။မနကျခငျး နိုးလာလို့ ကွည့ျလိုကျတော့ သူ့မွညျးကလေးကို ညက သူထားခဲ့တဲ့ အတိုငျး သဈပငျအောကျမှာ တှေ့ရတယျ။ ထငျးကောကျသမားဟာ ရသေ့ကွီးကို နှုတျဆကျကာ လမျးရှာပွီး ခရီးဆကျမယျ ပွငျတဲ့အခါ
မွညျးကလေးဟာ ညက ထားခဲ့တဲ့ နရောကနေ မရှေ့တော့ဘူး။ ထငျးကောကျသမား ဘယျလို ကွိုးစား ခေါျခေါျ မရဘူး။အဲဒါနဲ့ ထငျးကောကျသမားဟာ ရသေ့ကွီးဆီ ပွေးသှားပွီး ဖွဈကွောငျးကုနျစငျ လြှောကျတငျတဲ့ အခါ ရသေ့ကွီးက အကွောငျးစုံကို သိတဲ့ ပုံစံနဲ့ ပွုံးပွီး ပွောလိုကျတယျ။ “ဒကာကွီး သဈပငျက ကွိုးကို မဖွညျဘူးလား ၊ မဖွညျပဲ နဲ့တော့ ဘယျသှားလို့ ရပါ့မလဲ ဒကာကွီးရယျ” လို့ပွောတယျ။
ထငျးကောကျသမားက “တပည့ျတောျမှ ကွိုးတကယျ မခညြျထားပဲ” လို့ ပွောလိုကျတယျ။ရသေ့ကွီးက “အောျ ဖွဈရလေ ဒကာကွီး ၊ မွညျးကလေးက သူ့ကို ကွိုးနဲ့ တကယျ ခညြျထားတယျ လို့ပဲ ထငျနတော ။ ညကအတိုငျးပဲ သဈပငျက ကွိုးကို ဖွညျတဲ့ပုံ လုပျပွီး ပွနျခေါျလိုကျရငျ လိုကျလာမှာပါ”ထိုအခါ ထငျးကောကျသမားလညျး ရသေ့ကွီး ပွောတဲ့အတိုငျး
ကွိုးဖွညျဟနျ ပွုလုပျလိုကျရာ မွညျးကလေးမှာ ရှေ့လြားလာပွီး သူဆှဲတဲ့ နောကျကို လိုကျပါကာ အတူ ခရီးဆကျခဲ့ကွ ပါတော့တယျ။တကယျတော့ ကြှနျတောျတို့ကို ဘယျသူကမှ ဘယျကွိုးတှနေဲ့မှ ခညြျထားတာ ပါဘူး။ ကြှနျတောျတို့ ကိုယျတိုငျ ကြကြေနေပျနပျ ခညြျထားတဲ့ ကွိုးမဟုတျတဲ့ ကွိုးတှပေဲ ရှိပါတယျ။ ဒီကွိုးတှကေို ဘယျသူမှ ဖွညျပေးလို့ မရနိုငျပါဘူး၊ ကြှနျတောျတို့ ကိုယျတိုငျ ဖွညျမှပဲ ရပါလိမ့ျမယျ။
Credit – မူရငျးရေးသူ